Chicago Blues Festival Dag 1 Chicago (08 t.e.m. 10-06-2018) reporter & photo credits: Paul J (NL+F) info organisation: Chicago Blues Festival © Rootsville 2018

Als nieuwkomer op dit geweldige festival, zocht ik eerst mijn oriëntatiepunten in het grote park dat voor dit doel was gereserveerd. Een geweldig festival maar je moet keuzes maken. Waar te rennen van de ene scène naar de andere tijdens de change-overs en de reeks concerten. Tijdens het hele programma moeten alsmaar beslissingen nemen. Het festival is gratis voor podiumvoorstellingen, en dus festivalgangers alom. Maar de gratis wordt snel overschat, door de exorbitante prijzen die worden gevraagd voor allerlei soorten drank en eten.

De affiche van het festival voor deze 8-6-2018 geeft ons 5 grote scènes om overvloedig te bezoeken.  Op de kleine FRONT PORCH STAGE staan er legendes net als nieuwe artiesten. Als eerste treffen we Jimmy Burns aan, dit alleen met zijn gitaar. Jimmy Burns werd geboren in Dublin (een stadje in Mississippi) maar al vlug verhuisde hij met zijn familie richting Chicago. Als je geboren (1943) wordt in de Mississippi Delta kom je dan ook weer vrij vlug in aanraking met de blues en is het aantreden in een kerkkoor op jeugdige leeftijd ook een certitude.

Hij leerde al vlug op een 12-strings gitaar spelen en zijn favoriete 'bluesman' was niemand minder dan 'Lightning Hopkins'. Zijn blues carrière begon uiteindelijk wat later want eerst verdiepte hij zich in de 'Doo-Wop' en Northern Soul. Zijn inleving voor de blues gebeurde in de Chicago blues-clubs einde jaren 90-tig en dus zal deze Jimmy Burns zich hier vanavond als een vis en het water voelen. In België zagen we Jimmy Burns nog vorig jaar op Swing Wespelaar en in de Missy Siippy te Gent. Daarvoor stond Jimmy op Duvel Blues op de editie 2015.

Jimmy Johsson (90, dit jaar en snel, snel en snel in zijn geweldige aanpak) was echt in topvorm, waardoor zijn blues resoneerde met zijn enigszins hoge toonhoogte, maar nog steeds harmonieus aangepast aan zijn gitaar. Hij ging zelfs naar de piano voor de laatste titel. Jimmy Johnson werd geboren op 25 november 1928. Omringd door een zeer muzikale familie speelde Jimmy tijdens zijn beginjaren eerst piano. Later begon hij gitaar te spelen met als voorbeelden Buddy Guy en Otis Rush. In 1979 tekende hij bij Delmark Records. Jimmy Johnson werd genomineerd op de eerste 'Blues Music Awards' en later speelde hij zowat overla in Europa.

Lurrie Bell & The Bell Dynasty, een prachtig concert, met zijn broer Steve in het harnas, scoorde meer dan één stuk en deze Lurrie Bell en zijn trotse gitaar was ook meteen een must. Onlangs brachten Lurrie Bell en zijn nazaten nog een album uit als eerbetoon aan Carey Bell (album report). Als zoon van zijn vader begon hij gitaar te spelen op 6-jarige leeftijd met als voorbeelden Chicago blues legenden als Big Walter Horton, Eddie Taylor en de nog maar pas overleden Eddy 'The Chief' Clearwater.

Tijdens de 70-tiger jaren speelde hij met Koko's Taylor's Blues Machine. Zijn solo debuut kwam er in 1977. Persoonlijke probelmen weerhielden hem enkel jaren van het podium. Toen hij in 1995 tekende bij 'Delmark' kwam er terug een herleving in de carrière van deze Lurrie Bell. Eerst was er het album 'Mercurial Son' als aanzet naar nog vele anderen. Hier in Chicag the real sound of Chicago Blues.

Recent zagen we Guy King nog in de 'Banana Peel' te Ruislede samen met tourmanager Fabrice Bessouat van Soul SHot. . Hij herkent ons meteen wanneer we hem komen fotograferen en zijn glimlach is aanstekelijk. Alleen met met zijn flamboyante gele Gibson, brengt hij ons "My Babe" en zoveel andere klassiekers. Hij wordt vergezeld door zijn vrouw voor een duettitel.

Tail Dragger is nog steeds een legende en volgt meteen voor de volgende set, maar we realiseren ons dat de MAIN STAGE zo meteen zal worden bestormd door een grote meerderheid van de festivalgangers, dus op richting Mainstage.

Het is niet evident om hier een logische formule te volgen omte bepalen waarheen het nu moet. We bezochten 3 keer in het geniep de BUDWEISER CROSSROAD STAGE, in een groene omgeving, de passages van Zora Young, Sharon Lewis en mijn vriend Dave Specter dit tot vreugde van de vele die festivalgangersaen het bijwonen van deze zeer interessante stage.

En een snel bezoek aan de JUKE JOINT MISSISSIPPI voor de heer SIPP. Dankzij Franky Bruyneel (BBTR) konden we bij ons in Europa ook al uitgebreid kennismaken met Mr.Sipp. Castro Coleman aka Mr. Sipp aka The Mississippi Blues Child zag het levenslicht op 25 augustus 1976 in...Mississippi, hoe kan je anders aan zulk een 'nickname' komen. Sinds 2014 blijft deze songwriter en multi-instrumentalist steeds weer in de prijzen vallen en heeft hij na passages op 'Moulin Blues' en vorig jaar op 'Blaublues' lagen ook de contreienvan de Lage Landen aan zijn voeten liggen.

'De Blues' van Mr. Sipp kan je onderbrengen in het segment van 'Blues of the 21st Century' en herbergt buiten blues ook invloeden van soul, R&B om uiteraard ook zijn gospel roots niet te verwaarlozen.

Maar zoals ik al zei, reeds 05.00PM en tijd om naar het grote podium te trekken voor een spektakel van de keuze en finale van de eerste dag. Op het podium Bob Koester legendarisch, moet ik zeggen voormalig hoofd van Delmark platenmaatschappij, want het introduceert haar nieuwe eigenaren Elbio Barilari en zijn vrouw Julia Miller, na het volkslied speelde de jonge Melody Angel een stukje Jimi Hendrix, je kunt deze Melody Angel dit jaar bewonderen op Wespelaar Swing.

Corey Denisson met zijn "Bad Men" is op zijn plaats hier en elektriseert letterlijk de menigte, die voor zijn passage in de rijen stonden. Ook hem leerde we recent kennen met onder meer een optreden op Duvel Blues en More Blues en zo laat deze Corey zien dat hij een prominente plaats heeft ingenomen in de Blues of the Windy City. Ik geloof mijn oren niet wat hij hier ellemaal brengt en hij beëindigt de show zoals gewoonlijk door "Are You Serious" waarop iedereen spontaan begon te dansen, inclusief mezelf.

Mississippi Heat komt dan het podium te vullen, drie koperblazers, drummers, bassisten, keyboards, gitaristen, dan zien we dat Inetta Visor en Pierre Lacocque, die door zijn aanwezig ons geruststelt over zijn gezondheid. Ze wordt vergezeld door Miss Simpson, de nieuwe zanger van de "Heat" en komt zich perfect te integreren in de band. Gast is gitarist Billy Flynn, een heel bijzonder moment voor Mississippi Heat is ook Giles Corey. Een geweldig moment!

We krijgen nog een prachtige finale georkestreerd door het huis Delmark (waar we de uitzonderlijke première hadden kunnen bijwonen van een repetitie op 4121 op Rockwell Street) (report), gepresenteerd door producer Dick Sherman. Iedere artiest brengt hier met een lied een eerbetoon aan...

Gerry Hundt en Corey Denisson voor Sleepy John Estes
Jimmy Burns voor Big Joe Williams
Ken Seydak voor Roosevelt Sykes
Shirley Johnson voor Bonnie Lee
Guy King voor Willie Kent
Billy Flynn & Lindsay Alexander voor Jimmy Dawkins
Lil 'Ed & Dave Weld voor J.B Hutto
Demetria Taylor & Tomiko Dixon voor Big Time Sarah
Mike Wheeler voor Otis Rush
Steve en Lurrie Bell voor hun vader Carey Bell
Jimmy Johnson & Dave Speter voor Magic Sam

En tot slot Omar Coleman voor Junior Wells, dit alles eindigend met alle muzikanten op het podium voor een verwarde jam.

texte Francais:

Etant novice de ce grand Festival, je cherchais d’abord mes repères sur le grand park réservé à cet effet. Comme pour tout grand Festival il faut faire des choix. Où courrir d’une scène à l’autre au gré des rencontres et perdre le fil des concerts.  Se projeter vers des décisions cornéliennes,  tout au long du programme, toujours très copieux, lors de ses rendez-vous fameux.
Ici le festival est gratuit pour le spectacles des scènes, prises d’assaut par les festivaliers. Mais la gratuité est vite surfaite, par les prix exorbitants demandés pour les boissons et nourriture en tout genre.
Le « scedule » du festival pour ce 8-6-2018 nous livre 5 grosses scènes à visiter à profusion. La petite FRONT PORCH STAGE recevait des légendes tout comme des  nouveaux artistes. Jimmy Burns seul avec sa guitare, Jimmy Johsson (90 ans, cette année et fringant, droit et rapide dans sa démarche superbe)était vraiment en grande forme, faisant résonner son blues avec sa voie légèrement haut perchée, mais toujours harmonieusement adaptée à sa guitare. Il s’est même mis au piano pour le dernier titre.

Lurrie Bell & Eddie Taylor Junior wit The Bell Dynasty, un concert magnifique, avec son frère Steve à l’armo, cinglant plus d’un morceaux lancés par son frère Lurrie et sa fière guitare avec sa voie légèrement rocailleuse ; un must.

Ensuite Guy King, qui vient de venir nous rendre visite à Ruiselede -Banana Peel- chez Franky, une production de Soul Shot (Fabrice Bessouat). Il nous reconnaît d’un petit clin d’œil sur scène quand nous venons le photographier et son sourire est contagieux. Seul, lui aussi avec sa Gibson jaune flamboyante,  lancant « My Babe » et tant d’autres classiques. Il est rejoint par son épouse pour un titre en duo.

Tail Dragger encore une légende s’incrit directement sur la liste pour le set suivant, mais nous nous appercevons que la MAIN STAGE va être prise d’assaut par une bonne majorité des festivaliers accompagnés par les photographes en nombres et les artistes libérés de leur scène.

Vous voyez qu’ il n’est pas facile de décider la formule à suivre, pour savoir où se crapahuter. Nous visitons 3 fois à la sauvette la BUDWEISER CROSSROAD STAGE, dans un écrin de verdure,  pour les passages de Zora Young, Sharon Lewis et mon ami Dave Specter qui se sont démenés magnifiquement, enchantant les nombreux festivaliers présents à cette scène très intéressante. Et un passage éclair à la MISSISSIPPI JUKE JOINT pour voir Mr SIPP qui a atomisé la foule nombreuse dans cette tente couverte.

Mais comme je vous le disais,  déjà  17 heures, et grand temps de se rendre à la MAIN STAGE proposant un spectacle de choix, pour la finale du 1er jour.
Sur scène Bob Koester le légendaire, je dois dire ancien patron de la firme de disque Delmark car il nous présente ses nouveaux propriétaires Elbio Barilari et son épouse Julia Miller, après le National Anthem joué à la  Jimi Hendrix par la jeune Melody Angel que vous pourrez voir  au Swing de Wespelaar le vendredi d’Août.

Corey Denisson avec ses « Bad Men » est dans la place et électrise littéralement la foule, qui pour ses passages dans les rangées, montre qu’il a pris une place prépondérante dans le Blues de la Windy City. Je n’en crois pas mes oreilles en reconnaissant « I Get The Shivers » mon morceau de cœur, puis il termine le show, comme à son habitude par « Are You Serious » faisant danser l’assistance, moi  y compris.

Mississippi Heat apparaît ensuite remplissant la scène, trois  cuivres, batteur, bassiste, claviers, guitaristes, puis nous voyons, que Inetta Visor la chanteuse de Pierre Lacocque est présente et nous rassure sur sa santé. Elle est accompagnée de Miss Simpson la nouvelle chanteuse du « Heat » et elles nous font le plaisir de s’entendre à merveille,  s’intégrant parfaitement dans  le band lancé à cent à l’heure par le grand chef Pierre, qui se démène comme un beau diable avec son harmonica magique. En guest Billy Flynn guitariste, tout un moment pour Mississippi Heat, Giles Corey pour un solo d’anthologie à la guitare aussi. Un grand moment !

On se dirige vers le final magnifique des Tributes orchestrés par la Maison Delmark (que nous avons eu la primeur exceptionnel d’assister au répétition,  au 4121 sur Rockwell Street) ,  présenté par Dick Sherman le producteur. Ici chacun y va se sa chanson hommage :

 

Gerry Hundt et Corey Denisson pour Sleepy John Estes
Jimmy Burns pour Big Joe Williams
Ken Seydak pour Roosevelt Sykes
Shirley Johnson pour Bonnie Lee
Guy King pour Willie Kent
Billy Flynn & Lindsay Alexander pour Jimmy Dawkins
Lil’ Ed & Dave Weld pour J.B Hutto
Demetria Taylor  & Tomiko Dixon pour Big Time Sarah
Mike Wheeler pour Otis Rush
Steve et Lurrie Bell pour leur père Carey Bell
Jimmy Johnson & Dave Speter pour Magic Sam
Et enfin Omar Coleman pour Junior Wells ; tout cela se terminant avec tous les musiciens présents sur scène pour une jam échevelée.